Rady dla tych co pierwszy raz:

 

  • Nie przeciągaj pożegnania, opowiedz co będzie się działo: podejdziecie do drzwi przedszkola, podejdzie pani, która zmierzy dziecku temperaturę, odprowadzi do swojej szafeczki w szatni, pomoże się przebrać i odprowadzi dziecko na jego salę.
  • Nie zabieraj dziecka do domu, kiedy płacze przy rozstaniu. Jeśli zrobisz to chociaż raz, będzie wiedziało, że łzami można wszystko wymusić.
  • Nie obiecuj: „jeśli pójdziesz do przedszkola to coś dostaniesz”. Kiedy będziesz odbierać dziecko, możesz mu dać malutki prezencik, ale nie może to być forma przekupstwa.
  • Na pożegnanie powiedź: „Miłej zabawy”, „Baw się dobrze”. Unikaj zwrotów: „Nie bój się”, „Przepraszam, musisz zostać”, „Przykro mi, ale muszę iść do pracy”.
  • Dzieci przyprowadzamy „na własnych nogach”- nie na rękach, jest to świetna okazja do podkreślenia „jesteś już duża/duży ;)
  • Kontroluj, co mówisz. Zamiast: „Już możemy wracać do domu”, powiedz: „Teraz możemy iść do domu”. Niby niewielka różnica, a jednak pierwsze zdanie ma negatywny wydźwięk.
  • Nie zmuszaj dziecka, by zaraz po przyjściu do domu opowiedziało, co wydarzyło się w przedszkolu. To powoduje niepotrzebny stres. Poczekaj, pozwól dziecku samemu opowiedzieć ;)
  • Jeśli dziecko przy pożegnaniu z mamą płacze, postaraj się, by przez kilka dni odprowadzał je tata. Rozstania z tatą bywają mniej bolesne (choć ta metoda nie zawsze się sprawdza!)
  • Nie składaj obietnic bez pokrycia, np. „przyjdę po Ciebie zaraz po obiedzie”, a potem odbierasz dziecko po podwieczorku.
  • Jeśli to możliwe, w pierwszych dniach odbieraj dziecko wcześniej z przedszkola. Ale nie mów mu o tym!!! Niech to będzie niespodzianka.

 

PAMIĘTAJ!!!

Żegnaj i witaj swoje dziecko ZAWSZE uśmiechem!!!

:D

 

Drodzy Rodzice!

 

Nadchodzi czas obniżonej odporności naszych organizmów na wirusy, bakterie a także pasożyty. Narażeni jesteśmy wszyscy, a Nasze dzieci, zwłaszcza te, które dopiero rozpoczęły edukacje przedszkolną – tym bardziej.

Podejmując działania profilaktyczne starałam się zebrać najważniejsze informacje na temat tego, co może nam grozić, wskazać podejmowane przez nas działania a także prosić o przestrzeganie zawartych na końcu tekstu powinności rodzica.

 

 

GRYPA SEZONOWA

Objawy :grypy sezonowej są :

  • gorączka
  • kaszel
  • ból gardła
  • katar z płynną wydzieliną lub zatkanym nosem
  • bóle mięśniowe i stawowe
  • ból głowy
  • dreszcze

 

Szerzenie się  grypy sezonowej odbywa się przez zakażenia drogą powietrzną i kropelkową. Możliwe jest też przenoszenie się zakażenia przez dotykanie przedmiotów zanieczyszczonych śliną lub wydzieliną dróg oddechowych osoby chorej i następnie dotykanie śluzówki osoby zdrowej.

Przedszkole jest miejscem gdzie kontakty między dziećmi są bardzo bliskie i gdzie choroby szerzące się drogą powietrzną mogą przenosić się szczególnie łatwo. Zakażeni wychowankowie mogą też stanowić źródło zakażenia dla swych rodzin oraz innych członków społeczeństwa.

 

ANGINA

Zapalenie migdałków zwane często anginą jest chorobą wywoływaną zazwyczaj przez czynniki infekcyne np. wirusy, bakterie, grzyby. Najczęściej lekarze zapaleniem migdałków nazywają zmiany zapalne gardła i migdałków rezerwując nazwę angina dla bakteryjnego, ropnego zapalenia gardła zwykle w przebiegu zakażenia paciorkowcami. W typowych anginach paciorkowcowych lub błoniczych, na silnie zaczerwienionych migdałkach pojawiają się czopy ropne.
W wypadku wirusowych zapaleń gardła- na migdałkach nie pojawiają się czopy, ale naloty gromadzące się głównie w kryptach migdałków (zmiany są płaskie i małe
Głównie chorują na nią dzieci między czwartym a siódmym rokiem życia.
Okres wykluwania choroby:
w wypadku chorób wirusowych zwykle 1-3 dni,

w wypadku anginy paciorkowcowej 2-5 dni
Okres zakaźności:
na ogól przez cały czas trwania ostrych objawów choroby

Objawy:
ból i obrzęk gardła

zaczerwienienie i obrzęk gardła
powiększenie migdałków i węzłów chłonnych, szczególnie szyjnych
wysięk ropny na migdałkach (w wypadku tzw herpanginy czyli opryszczkowego zapalenia gardła -zmiany ropne mogą pojawić się w całej jamie ustnej)
gorączka
bóle mięśni
trudności w przełykaniu i ślinienie się
brak apetytu
w szkarlatynie-anginie paciorkowcowej towarzyszy typowa wysypka
Powikłania
nieleczenie, bądź złe wyleczenie anginy może prowadzić niestety do dość poważnych powikłań takich jak:

zapalenie węzłów chłonnych szyi,
ropień około- czy pozamigdałkowy
zapalenie ucha środkowego
zapalenie zatok.
zapalenie wyrostka robaczkowego
Angina paciorkowcowa, a szczególnie jej postać wysypkowa czyli szkarlatyna może prowadzić do zapalenia nerek oraz gorączki reumatycznej ze wszystki jej konsekwencjami czyli np. zapaleniem stawów czy uszkodzeniem zastawek serca.Angina może być samodzielną jednostką chorobową, ale również może być objawem towarzyszącym innym chorobom np. mononukleozie zakaźnej lub białaczce.
Leki:
W wypadku angin wirusowych lekami, które mogą być stosowane przed zbadaniem dziecka przez lekarza to leki przeciwgorączkowe i przeciwbólowe jak Paracetamol, czy Ibuprofen. Jeżeli dziecko potrafi ssać można podawać leki odkażające jamę ustną i gardło lub też stosować takie leki w aerozolu. Należy dawać dziecku dużo pić, podawać jedzenie nie drażniące gardła podczas połykania (ciepła zupa, budyń), wstrzymać się ze spacerami. W czasie choroby (jak i innych chorób u dzieci) można jednak je kąpać. W wypadku angin bakteryjnych lekami z wyboru są odpowiednio dobrane przez lekarza antybiotyki. W takim przypadku ustąpienie ostrych objawów choroby występuje zwykle w 2-3 dobie leczenia.

Żródło : http://www.babyboom.pl/rodzina/zdrowie/angina.html

 

ZAPALENIE UCHA ŚRODKOWEGO

Zapalenie ucha środkowego to jedna z najczęstszych chorób, które pojawiają się u naszych pociech szczególnie w wieku niemowlęcym i do 3 roku ich życia. Zapalenie to, wywoływane zazwyczaj przez bakterie, towarzyszy zazwyczaj chorobom górnych dróg oddechowych oraz powikłaniom po nich. Bywa także, że powodem jego jest zaczopowanie przewodu słuchowego woskowiną, co również może prowadzić do infekcji. Występowanie zapalenia ucha środkowego nasila się zazwyczaj w okresie jesienno-zimowym oraz przy okazji epidemii grypy czy anginy itp. Pod wpływem różnych czynników następuje wtedy obrzęk błony śluzowej ucha środkowego oraz błony bębenkowej, co powoduje w późniejszym etapie gromadzenie się płynu.

Objawy
U niewielkiej liczby małych pacjentów zapalenie ucha środkowego przebiega bezobjawowo i na jego wystąpienie wskazuje dopiero pojawiający się wyciek z ucha. U najmłodszych dzieci stwierdzenie zapalenia ucha jest dość trudne, gdyż wpływa na funkcjonowanie całego organizmu i dolegliwość dotyczą wielu obszarów. Najczęściej jednak zaobserwować możemy następujące objawy:

- ból ucha sygnalizowany trzymaniem się za nie
- pobudzenie
- płaczliwość
- gorączkę
- utratę apetytu
- niepokój
- bezsenność
- drażliwość
- przerywanie ssania u niemowląt
- tarcie główką o poduszkę w przypadku dzieci starszych
- wymioty
- ból głowy

Sposób leczenia
W przypadku podejrzenia zapalenia ucha środkowego należy udać do lekarz, gdyż tak naprawdę jedynie on jest w stanie ustalić przyczynę bólu ucha naszego dziecka i rodzaj zapalenia. W leczeniu tego schorzenia stosowana jest zazwyczaj terapia antybiotykowa, a w razie konieczności lekarz zajmuje się także zalegająca w uchu malucha woskowiną. Może się on także zdecydować na podanie dziecku leków poprawiających drożność nosa i nosogardła, które spowodują obkurczenie ich błon śluzowych oraz w razie potrzeby na zapisanie kropli do ucha.

W przypadku wydzieliny w jamie bębenkowej, jej uwypuklenia itp. konieczne może być przeprowadzenie parecentezy, czyli nacięcia błony bębenkowej, które przeprowadzane jest przez lekarza laryngologa po uprzednim znieczuleniu. Zabieg ten, wykonany prawidłowo, przynosi natychmiastowe ukojenie bólu i dokuczliwych dolegliwości, co jest szczególnie istotne w przypadku niemowląt. Choć jeszcze parę lat temu praktyka ta była powszechna, obecnie wykonywanie jej rutynowo jest kwestią sporną.

Podobnie jak w przypadku innych chorób sami także możemy ulżyć dziecku w bólu oraz zmniejszyć dolegliwości wynikające m.in. z towarzyszącej gorączki przez podawanie leków przeciwbólowych i przeciwgorączkowych. Pomocne okazać się mogą również ciepłe okłady na bolące ucho naszej pociechy.

Okres leczenie w zależność od przebiegu i rodzaju zapalenia może trwać od 3 tygodni do 3 miesięcy, w przypadku ostrej lub przewlekłej postaci choroby. Natomiast sam ból ucha mija po wspomnianym nacięciu błony bębenkowej lub też po samoistnym jej pęknięciu, którego nie należy się obawiać, gdyż powstały otwór po wyleczeniu zarasta.

Ewentualne powikłania

Zapalenie ucha, które pozostawione zostanie bez odpowiedniego leczenia może spowodować pogorszenie lub nawet utratę słuchu. Rzadkim, lecz także spotykanym powikłanie jest rozprzestrzenienie się infekcji, które prowadzi do zapalenie znajdujących się w obrębie jej występowania kości oraz zapalenia opon mózgowych. Mowa tu np. o przejściu zapalenia na wyrostek sutkowaty kości skroniowej. Obecnie jednak przy podawaniu właściwych leków powikłania te są bardzo rzadkie.

UWAGA!


Pamiętać należy, że zapalenie ucha idzie często w parze z różnego rodzaju infekcjami górnych dróg oddechowych, gdyż bakterię je wywołujące dostają się przez nos i Trąbkę Eustachiusza do ucha środkowego. Dbajmy więc w czasie choroby, aby nos naszego dziecka był jak najlepiej drożny.

Warto, aby dzieci, które często zapadały na zapalenia ucha środkowego pozostawały pod kontrolą laryngologa i odbywały okresowe badanie słuchu. Powinniśmy także zadbać, aby wykonane zostały badania pomagające stwierdzić przyczynę nawracającego zapalenie ucha np. te wykluczające trwałą infekcję, alergię czy też stwierdzające braki odporności itd.

Obserwujmy, czy nie nastąpił wysięk z ucha naszego dziecka, w którego przypadku niezwłocznie należy udać się do lekarza, najlepiej specjalisty. Warto także nawet przy łagodnym zapaleniu ucha, po wizycie u pediatry umówić się na wizytę kontrolną u laryngologa.

Postarajmy się ułatwić zarówno niemowlętom, jak i starszym dzieciom przyjmowanie pokarmów. W przypadku naszych najmłodszych pociech zadbajmy o to, aby trzymać je podczas karmienia w pozycji skośnej, co sprawi, że pokarm szybciej spływa i wymaga mniejszego zaangażowania dziecka w sprawiające ból ssanie. Co zaś się tyczy dzieci starszych, podawajmy im pokarmy płynne i papkowate, co zminimalizuje powodujące dyskomfort ruchy żuchwy.

 

Żródło:http://www.cudownedzieci.pl/Porady/14-Zdrowie-Dzieci/100-ZAPALENIE-UCHA-SRODKOWEGO-U-DZIECI--objawy-i-sposob-leczenia/

 

 

Gdy dziecko często zapada na różnego rodzaju przeziębienia itp. warto także zadbać o jego odporność. Zapytajmy więc lekarza o dostępne sposoby jej wzmocnienia.

 

ZASADY EPIDEMIOLOGII I ZAPOBIEGANIA CHOROBOM INWAZYJNYM

 

OWSIK LUDZKI

W Polsce to zdecydowanie najczęstszy pasożyt wieku dziecięcego. Zarażonych nim jest 12 proc. siedmiolatków (ta grupa wiekowa jest w Polsce systematycznie badana), choć oczywiście pasożyt ten atakuje również młodsze dzieci.
Dlaczego zarażenie owsikiem jest takie częste? Sprzyja temu biologia tego robaka.
Owsiki żyją w jelicie grubym człowieka. W nocy [najczęściej w pierwszych godzinach snu] mierząca około centymetra samica wychodzi z jelita i w fałdach odbytu składa od 8 do 12 tys. jaj. Do rana z jaj wykluwają się larwy.
Nocnej wędrówce samic towarzyszy silne swędzenie - dziecko drapie się przez sen. W ten sposób jaja dostają się na ręce, a przez nie trafiają do ust i przewodu pokarmowego. Cały cykl zaczyna się od początku.
W związku z ciągłym samozarażaniem się owsica może utrzymywać się całymi latami.- To właśnie jest główny powód, dla którego walka z owsikami jest taka trudna. Praktycznie każdej nocy dziecko może zarazić się na nowo. Dorośli też oczywiście się zarażają, jednak im łatwiej jest się kontrolować. Maluchowi ciężko wytłumaczyć, że jak go bardzo swędzi, to nie może się podrapać - wyjaśnia prof. Grytner-Zięcina.
Owsikami najłatwiej się zarazić w zamkniętych pomieszczeniach takich jak żłobki czy przedszkola, w których przebywa większa liczba dzieci. Jaja pasożyta mogą się odrywać od skóry i wręcz fruwać razem z kurzem po całym pomieszczeniu. Sprzyja temu też np. trzepanie pościeli, w której sypiają małe dzieci. Ale na owsiki możemy natrafić także w innych miejscach.
- Podczas prowadzonych badań jaja owsików znajdywano na klamkach drzwi i poręczach urzędów, w tramwajach, a także na basenach miejskich. - Nie łudźmy się - ten pasożyt jest prawie wszędzie - mówi prof. Grytner-Zięcina.

Jak poznać, że dziecko ma owsiki:
- źle sypia w nocy - jest niespokojne, nerwowe, ma trudności ze skupieniem uwagi, przejawia niechęć do nauki,
- najbardziej charakterystycznym objawem owsicy jest częste drapanie się w okolicach odbytu w nocy lub rano - matka gołym okiem może zobaczyć u dziecka owsiki,
- owsiki mogą być też widoczne na powierzchni kału.

Jak walczyć z owsikami:
- bardzo rygorystycznie przestrzegać higieny,
- dziecko powinno spać w obcisłej piżamie czy majtkach, tak by nie mogło się drapać,
- dziecku należy bardzo krótko obcinać paznokcie,
- piżama i pościel powinna być codziennie prana i prasowana gorącym żelazkiem,
- nie powinno się trzepać pościeli,
- należy dbać o czystość łazienki, gdzie często przechowuje się brudną bieliznę czy pościel.

W wielu przypadkach powyższe metody wystarczają, by wyleczyć dziecko w owsicy. Gdy jednak rodzice nie są w stanie sami poradzić sobie z problemem, powinni udać się do lekarza. Ten, po pierwsze, zleci odpowiednie badania, a w przypadku potwierdzenia owsicy doradzi, jakie leki zastosować.

Źródło: Gazeta Wyborcza
Wojciech Moskal

 

Lamblie

Częstość inwazji lamblią wśród dzieci przedszkolnych i szkolnych jest dość wysoka i sięga 60% populacji w tym wieku - statystycznie na 3 dzieci 2 jest zarażonych lamblią. Najczęściej do zarażenia dochodzi na wiosnę i w lecie. Zakażone dziecko jest źródłem wydalania ogromnej ilości cyst, obliczanej na kilkadziesiąt milionów w 1 gramie kału.

Lamblie powodują podwyższenie wrażliwości organizmu na różnego rodzaju alergeny.

Kiedy obecność pasożytów jest również przyczyną pojawiania się dolegliwości na tle alergicznym lub ich nasilania, nie należy leczyć samej tylko alergii.

SPOSÓB ZAKAŻENIA
Do zakażenia dochodzi drogą pokarmową, gdy zjemy zanieczyszczone lambliami produkty (m.in. muchy są odpowiedzialne za ich roznoszenie), wypijemy skażoną wodę. Pasożyta możemy też przenieść do układu pokarmowego na nieumytych rękach, np. po wyjściu z toalety lub kontakcie z zakażonymi zwierzętami. Przedszkolaki nie zawsze ściśle dbają o higienę, a nawet przeciwnie. Biorą do ust brudne zabawki, zapominają o myciu rąk po wyjściu z ubikacji.

Ze zjedzonych przypadkowo przez człowieka cyst wydostają się żywe lamblie, które następnie gnieżdżą się w jelitach. W górnym odcinku jelita cienkiego uwalniają się dwa trofoazoidy. Przyczepiają się do błony śluzowej jelita - najczęściej dwunastnicy, ale też w części przypadków do dróg żółciowych. W warunkach, które nie są dla nich korzystne potrafią się ochronić tworząc grubą otoczkę. Otoczka ta pełni funkcje pancerza ochronnego.

Dodatkową cechą, która wyróżnia te pierwotniaki jest długa żywotność sięgająca nawet do 3 tygodni. Te cechy sprawiają, że pasożyty te są trudne do wytępienia.

Cyst lamblii jest mnóstwo w kale, obliczono, że podczas jednorazowego wypróżnienia, może ich być nawet 500 000 000 (słownie: pięćset milionów).

OBJAWY ZAKAŻENIA

- nawracające, przewlekłe bóle brzucha, nasilające się po jedzeniu,
- częste, okresowe biegunki - zwykle występuje wodnista biegunka,
- ogólne osłabienie i podżółtaczkowe zabarwienie oczu - to najczęstsze objawy umiejscowienia się lamblii w dwunastnicy i drogach żółciowych dziecka.

W przypadku dzieci lamblie przyczyniają się do częstych, przewlekłych biegunek i zaparcia. Wynika to z faktu, że robaki zaburzają trawienie tłuszczy i węglowodanów. W konsekwencji częstych biegunek obserwujemy niedożywienie z powodu braku prawidłowej flory w jelitach, zaburzenia wchłanialności składników pokarmowych w tym m.in.:
- wapń ( ważny w prawidłowym rozwoju kośćca i zębów oraz w odkwaszaniu organizmu),
- cynk (ważny dla zdrowej skóry i prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego),
- magnez (niezwykle cenny dla układu nerwowego oraz zrównoważenia psychiki - przeciw nadpobudliwości)
- żelazo ( odpowiedzialne za dotlenienie organizmu, wzrost u dzieci, odpowiednia ciepłotę ciała, koncentracje umysłu).

Z braku wielu składników, może dojść do częstej w chorobach pasożytniczych anemię, przewlekłe przeziębienia, katar i pochrząkiwania, odczyny alergiczne, a nawet upośledzenie rozwoju fizycznego - niedorozwój całego organizmu, kończyn bądź narządów wewnętrznych. Chudnięcie (niedowaga), senność, osłabienie siły i masy mięśniowej. Zjawiają się zaburzenia trawienia i wchłaniania, niedokrwistość. Szczególnie ciężkie objawy kliniczne występują u dzieci z niedoborami immunoglobulin.

ZAPOBIEGANIE ZAKAŻENIU:

- mycie warzyw i owoców przed jedzeniem,
- przestrzeganie ogólnych zasad higieny osobistej i żywienia,
- utrzymanie rąk w czystości.

Istotną kwestia jest też to, że jeżeli przynajmniej jedna osoba z rodziny jest chora, to cała rodzina musi się poddać badaniom. W większych skupiskach dziecięcy, jak np. przedszkole kuracja da pożądany rezultat, jeżeli będą jej poddane wszystkie dzieci z grupy, które mają ze sobą kontakt.

Źródło: http://www.e-pasozyty.pl/pasozyty-dzieciece/lamblie/ 

TOKSOKAROZA:

(opracowane przy współpracy Pracowni Parazytoz Zwierząt Domowych Instytutu Parazytologii PAN i Kliniki Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego AM w Warszawie na podstawie pracy zbiorowej pt. „Toksokaroza – epidemiologia, klinika, diagnostyka, leczenie
i zapobieganie”).

 

Toksokaroza - odzwierzęca choroba pasożytnicza, wywołana zarażeniem człowieka formami inwazyjnymi nicieni należących do rodzaju Toxocara.

 O pasożycie 

Glisty należące do rodziny Ascarididae to nicienie o obłym kształcie ciała, barwy białej lub białożółtawej. Długość glisty kociej (Toxocara cati) wynosi 3-10 cm, glisty psiej (Toxocara canis) 10-19 cm.

Dorosłe pasożyty umiejscawiają się w jelicie cienkim zwierząt mięsożernych - psa i kota,
a także lisa - zwierzęta te są żywicielami ostatecznymi.

Człowiek może stać się żywicielem przypadkowym glist. Pasożyty nie kończą jednak w jego organizmie pełnego cyklu rozwojowego – tylko żyją w postaci larwalnej.

W przypadku psów larwy Toxocara canis przenikają przez łożysko ciężarnych suk zarażając płody w ich łonie (transmisja transplacentalna). Szczenięta rodzą się więc zarażone glistami
i przez około 6 miesięcy, do momentu uzyskania naturalnej odporności stanowią źródło jaj pasożytów. Szczenięta, a także kocięta zarażają podczas ssania, z mlekiem, do którego przenikają larwy z organizmu suki, czy kotki (transmisja laktogenna).


Dojrzałe glisty psie i kocie produkują jaja, które wraz z odchodami żywicieli wydalane są do środowiska. Liczba wydalanych jaj jest ogromna. Jedna samica produkuje w ciągu doby kilkadziesiąt tysięcy jaj. W jednym gramie kału szczeniaka można znaleźć nawet kilka tysięcy jaj glist.


Postacią inwazyjną jest jajo zawierające larwę drugiego stadium, która rozwija się
w środowisku zewnętrznym w ciągu około 3 tygodni przy dostępie tlenu, w odpowiedniej temperaturze (100-300C) i wilgotności. 

 

Drogi zarażenia

Źródłem zarażenia Toxocara jest skażona gleba, skażony pokarm (np. warzywa), zarażone zwierzęta oraz ich odchody. Zanieczyszczenie środowiska jajami glist występuje powszechnie na całym świecie. Badania skażenia środowiska formami inwazyjnymi w Polsce przeprowadzono na terenie miast – na placach zabaw, terenach rekreacyjnych, trawnikach, skwerach, podwórkach i w piaskownicach. Obecność jaj wykazano w 11,8% – 26,1% próbek gleby z podwórek oraz skwerów i trawników w Warszawie (Borecka 2003, Borecka i Gawor 2005), 22,0% w Lublinie i Puławach (Gundłach i wsp. 1996), 12,7%-17,9% w Bytomiu (Petryszak i Nosal 2003), 8,%-27% w Poznaniu (Mizgajska i Luty 1998, Maśnik 2000) oraz 28,0%-61,9% w Krakowie (Petryszak 2002). Badania piaskownic, które mogą stanowić największe zagrożenie inwazją dla małych dzieci wykazały znaczne skażenie tych miejsc (10% na terenie Warszawy) (praca zbiorowa 2005).


Najczęściej chorują dzieci. Do zarażenia przyczynia się brak nawyku mycia rąk. Przypuszcza się, że wiele przypadków tej choroby zostaje nie wykrytych, ostatnio obserwuje się tendencję wzrostową liczby zachorowań.

 

Przebieg choroby u człowieka

W organizmie człowieka (w dwunastnicy) z połkniętych jaj inwazyjnych wychodzą larwy
o długości około 0,4 mm. Przedostają się przez ściany jelita do krwiobiegu, wraz z krwią migrują do różnych narządów organizmu, gdzie się osiedlają. Pozostając w tkankach powodują stan zapalny i niszczenie okolicznych tkanek.


Większość larw zatrzymuje się w wątrobie - i w tym narządzie większość z nich ginie. Część larw kontynuuje wędrówkę do różnych narządów wewnętrznych (płuc, mięśnia sercowego, ośrodkowego układu nerwowego, czy gałki ocznej).


Larwy cechuje duża żywotność - pozostają żywe w organizmie człowieka nawet przez kilka lat.

Toksokaroza w większości przypadków przebiega w sposób bezobjawowy. Jedynym wskaźnikiem inwazji larw jest eozynofilia - podwyższona liczba granulocytów kwasochłonnych we krwi. Komórki te emitują szereg mediatorów powodujących kumulację innych komórek układu odpornościowego, które posiadają zdolność zabijania pasożytów.
W trakcie inwazji liczba eozynofilów wzrasta do 30-40%.

 

Postaci toksokarozy w zależności od umiejscowienia się larw:

-postać trzewna, charakteryzująca się: bólami brzucha, bólami głowy, wysypką, kaszlem, powiększeniem węzłów chłonnych, wątroby i śledziony, niedokrwistością.

-postać oczna, której towarzyszy pogorszenie widzenia, zez, zaćma, ślepota i bóle głowy;

-postać mózgowa (neurotoksokaroza), podczas której stwierdza się: bóle brzucha, zmiany w zachowaniu, drgawki;

-postać utajona, wykrywana przypadkowo w trakcie badań laboratoryjnych (stwierdzenie eozynofilii).

 Przy uogólnionej intensywnej inwazji larw u dziecka pojawia się wysoka temperatura (powyżej 390C), osłabienie, bóle brzucha, bóle głowy i kaszel. Stwierdza się powiększenie wątroby, występuje podwyższony poziom białych ciałek krwi (leukocytoza), wysoki poziom granulocytów kwasochłonnych (eozynofilia) oraz hypergammaglobulinemia (wzrost stężenia immunoglobulin klasy IgG, IgM i IgE). Powiększenie wątroby prowadzi czasem do dolegliwości dyspeptycznych (nudności, pobolewania w prawej okolicy podżebrowej).

W przypadku mniej nasilonej infestacji obserwuje się postać zamaskowaną, która jest wykrywana przypadkowo. Szerokie spektrum objawów obejmuje stany podgorączkowe lub gorączkę, osłabienie, obniżone łaknienie, mdłości, bóle brzucha, bóle głowy, niecharakterystyczne wysypki skórne, kaszel i nadpobudliwość emocjonalną.

W postaci ocznej rozwija się zapalenie wewnątrzgałkowe spowodowane przedostaniem się larwy do tkanek oka. Powstają ziarniniaki i proliferacje wewnątrz gałki ocznej, odwarstwienie siatkówki lub wylewy wewnątrzgałkowe. Zewnętrznym objawem inwazji bywa zez. Jednostronne pogorszenie widzenia rzadko zgłaszane jest przez dziecko, w związku z czym rozpoznanie stawiane jest późno, gdy proces zapalny jest zaawansowany.

Leczenie

Toksokarozę powinno leczyć się w specjalistycznych ośrodkach.

Leczenie jest długotrwałe. Proces resorpcji zabitych larw, likwidacja stanów zapalnych wokół tych larw oraz proces naprawczy tkanek trwa kilka tygodni, a nawet miesięcy.

Zaniedbanie choroby (np. późne wprowadzenie leczenia) może spowodować groźne następstwa - nieodwracalne uszkodzenia tkanek, w których doszło do inwazji larw.

Zapobieganie

-odrobaczanie psów i kotów - co najmniej 4 razy do roku przy pomocy preparatów zalecanych przez lekarzy weterynarii,

-nie dopuszczanie do kontaktów dzieci z nieznanymi zwierzętami,

-zabezpieczenie piaskownic (plandeki) i placów zabaw dla dzieci (ogrodzenia) przed kontaktem ze zwierzętami,

-sprzątanie odchodów zwierząt z terenów publicznych i prywatnych przez właścicieli,

-okresowa wymiana piasku w piaskownicach,

-mycie rąk przed jedzeniem, po zabawie na placu zabaw lub w piaskownicy, pracach ogrodniczych i kontakcie ze zwierzętami,

-używanie gumowych rękawic przy wykonywaniu prac w ziemi,

-obcinanie paznokci dzieciom,

-mycie jarzyn i owoców pod bieżącą wodą,

-unikanie karmienia dzieci na placach zabaw i w piaskownicach.

źródło: http://www.google.interia.pl/szukaj/kopia,id,Oh6mAvwHGNYJ,url,http://psse.radomsko.pl/pliki/epidemiologia/choroby_pasozytnicze.doc,q,paso%C5%BCyty%20wieku%20dzieci%C4%99cego

 

 

Profilaktyczne działania przedszkola:

 

Sprawdzenie kanałów łączności przedszkola z rodzicami i możliwości szybkiego ich powiadamiania.

Realizacja treści edukacji zdrowotnej.

Prowadzenie aktywnej polityki zapobiegania zakażeniom przez dostarczanie rodzicom, nauczycielom i pozostałym pracownikom materiałów informacyjnych na temat zachowania w przedszkolu i poza placówką oraz promowanie w przedszkolu zachowań zmniejszających prawdopodobieństwo zakażenia.

Wymaganie - w razie wystąpienia objawów chorobowych - od rodziców zgłoszenia dziecka do lekarza i do tego czasu pozostania go w domu, a w przypadku stwierdzenia takich objawów u wychowanka w przedszkolu natychmiastowe  powiadomienie rodziców o konieczności odebrania dziecka z przedszkola, (w miarę możliwości odizolowanie) a w przypadku ciężkiego zachorowania odesłanie wychowanka – po uprzednim powiadomieniu rodziców i pod opieką rodzica lub innej osoby dorosłej (w przypadku konieczności zastąpienia rodzica) transportem sanitarnym do szpitala  uzgadniając to z rodzicami/opiekunami dziecka.

Zapewnienie higieny miejsc przebywania dzieci - dezynfekcja powierzchni, które mogą być zanieczyszczone wydzielinami odpowiednimi preparatami 

W uzasadnionych przypadkach, po konsultacji z lekarzem lub epidemiologiem, zalecić noszenie maseczek ochronnych na nos i usta na terenie przedszkola i w drodze do niej.

W sytuacji szczególnego zagrożenia szerzeniem się zakażeń na terenie przedszkola, po konsultacji z Kuratorium Oświaty, Państwowym Powiatowym Inspektorem Sanitarnym oraz Urzędem Miasta Katowice -  zamknięcie placówki

 

 

Działania  rodzica w razie wystąpienia objawów chorobowych u dziecka:

 

  1. Pozostawić dziecko w domu w razie choroby we wskazanym przez lekarza czasie oraz zapewnienie takiego okresu rekonwalescecji, który zapewni dziecku odzyskanie właściwej odporności.
  2. Zwracać uwagę dzieciom i samemu na zachowania profilaktyczne : np.: czasie kaszlu lub czyszczenia nosa zakrywać nos i usta chusteczką jednorazową, którą po jednorazowym użyciu należy wyrzucić, a ręce umyć starannie wodą z mydłem, w rozmowie unikać bliskich kontaktów twarzą w twarz, unikać dotykania palcami ust, nosa i powiek oczu, poza placówką unikać przebywania w pomieszczeniach z kilkoma osobami na raz, a szczególnie masowych zgromadzeń i sportów kontaktowych.
  3. Zwracać uwagę dzieciom na sygnalizowanie złego samopoczucia bądź sytuacji niecodziennych i samemu pilnie obserwować dzieci, zmiany ich zachowań itp.
  4. Sygnalizować niepokojące zachowania dziecka lub niecodzienne sytuacje.
  5. KONIECZNIE ZGŁASZAĆ ZAISTNIAŁE SYTUACJE CHOROBOWE SPOWODOWANE WISRUSAMI LUB PASOŻYTAMI.
  6. Przestrzegać zasad higienicznych .